Onze politieke leiders geraken meer en meer ervan doordrongen dat de keuzes die we nu maken, belangrijke gevolgen hebben voor de komende generaties. Ook in hun toespraken laten ze dat klinken. We worden dan ook met onze neus op achtereenvolgende crisissen gedrukt. Dus kunnen we niet verder doen zoals we bezig waren en is het tijd voor verandering. Maar wat onze politieke leiders veel minder duidelijk maken, zijn de verbanden tussen al die crisissen. Want nu staat de financiële crisis op de frontpagina's, maar de armoede en de klimaatverandering zijn niet opgelost. Erger dan dat, de verschillende crises versterken elkaar! En toch blijven onze politieke leiders onverstoorbaar de doctrine van de economische groei in stand houden.
Politieke leiders blijven de doctrine van economische groei in stand houden.
De klemtoon blijft aan de gesprekstafels en in de media, ondanks conferenties over klimaatverandering en armoede en ondanks beloften op lange termijn, vooral op de financiële crisis liggen. Dat hoeft niet te verbazen. De financiële crisis raakt bedrijfsleiders en politici. Aandeelhouders verliezen geld, bedrijven gaan failliet. De overheid moet bijspringen om de economie te 'redden'. En zelf heeft de overheid minder 'beleidsruimte'.
De economie is een belangrijke pijler van de samenleving. Dus is het logisch dat er in het beleid veel aandacht gaat naar de economie. Maar het is niet logisch dat de economie zijn wetten oplegt aan de samenleving. En die tendens gaat steeds verder. Bedrijfsleiders gebruiken de financiële en economische crisis als excuus om mensen op straat te zetten, om af te slanken en om bedrijven te sluiten. Ook de overheid schuift verantwoordelijkheden af door te verklaren dat er weinig beleidsruimte is omwille van de financiële crisis. Het is immers zo dat de regeringen van de rijke industrielanden niet alleen verantwoordelijkheden hebben over de huidige portefeuille, maar ook fundamentele verantwoordelijkheden voor de globale sociale en ecologische problemen, die langdurig en talrijk zijn.
Hoewel er nu meer aandacht is voor armoede, honger en klimaatproblemen, is de informatie die daarover gegeven wordt verwarrend en ontoereikend. En de oplossingen die politici en bedrijfsleider keer op keer voorstellen, zijn geen oplossingen, maar behoren veeleer tot de oorzaken van de wereldwijde crisissen. Steeds leggen zij de nadruk op ontwikkeling en economische groei. Dat de economie nu al de draagkracht van onze aarde ruimschoots overschrijdt, zien ze daarbij schromelijk over het hoofd. Er is niet alleen de opwarming van onze aarde, die bij een stijging van gemiddeld meer dan 2 °C katastrofale gevolgen zal geven. Er is ook de ongebreidelde plundering van grondstoffen en habitats, waardoor de biodiversiteit op aarde aan een razend tempo achteruit gaat.
De oplossing van al die crisissen bestaat er niet in bestaande consumptiepatronen op te voeren door o.a. een massieve steunverlening aan de industrie, ook niet wanneer we aan die consumptie een duurzaam tintje geven. We moeten drastische hervormingen eisen van heel ons economisch bestel! De industriële ontwikkelingen moeten ten dienste staan van de mens en zijn milieu! Er moet dringend een einde komen aan de wereldwijde financiële corruptie en aan de uitbuiting van lokale economieën, van arbeiders en van talrijke oorspronkelijke bevolkingsgroepen in ontwikkelingslanden. Eerst en vooral moeten we de focus verleggen van de begrotingstekorten en dalende aandelenkoersen, naar deze essentiële problemen! Hier en nu moeten we een begin maken aan een daadkrachtige mondiale samenleving met respect voor mens en milieu!
Het zijn inderdaad beslissende tijden, waarin een gedreven, geïnspireerde, groene oppositie van kapitaal belang zal zijn!
Verder lezen:
Op de website www.economischegroei.net vind je de Verklaring van Tilburg en het Appel van Antwerpen. Beide bevatten een oproep vanuit het Platform voor Duurzame en Sociale Economie, gedragen door honderden Belgische en Nederlandse economen, wetenschappers en mensen van verschillende sociale bewegingen.
