Morgen is er in onze hoofdstad een betoging voor vrede in het Midden-Oosten.
Woensdag in Kleine Brogel is er een herdenking van Nagasaki.
Wat haalt dat uit om te betogen? Kunnen we gewoon niet beter zorgen dat wij het goed hebben? Dat we de kleine criminaliteit en het zinloze geweld in ons eigen gezin, straat, parochie, stad, land aanpakken? Laat die mensen in de verre landen dan maar zelf hun problemen oplossen. Wij hebben er ook.
Ik voel me zo machteloos. Als ik al die beelden zie op de tv, dan heb ik geen zin meer om naar het nieuws te kijken. Tijdens een film valt het nog mee, omdat ik dan weet dat het niet echt is. Maar als je weet dat het echt is dat er duizenden, miljoenen mensen sterven van armoede, honger, ziekte en oorlog, dan heb ik geen zin meer om naar het nieuws te kijken. Je zou wel willen, maar je kan zo weinig eraan doen.
Als ze mij de vraag stellen of ik mee ga betogen voor vrede en voor mensenrechten in een of ander ver land, dan twijfel ik. Waarom wél betogen voor dat éne land en niet voor een ander waar al jarenlang dezelfde problemen zijn? En wat zal het helpen dat er weer een handvol mensen op straat komen? Misschien zijn er heethoofden bij die alleen maar de boel op stelten komen zetten. Misschien zijn er politiekers bij of rare mensen die graag met hun gezicht op tv komen. Misschien is er iemand bij die het mooi kan verwoorden, die zegt waarom deze mensen hier zijn om te betogen. Laat die persoon het woord dan maar voeren. Ik vind het een mooi gebaar, maar niet meer dan dat.
De oorlog in Irak hebben ze ook niet kunnen tegenhouden. Toen waren er overal in de wereld betogingen en ben ik zelf ook meegegaan. Het was een fantastisch gevoel: zoveel mensen voor vrede. Maar enkele weken later was het gevoel volledig verstoten door een ander gevoel: een gevoel van machteloosheid. Onze stem wordt niet gehoord. De vredeswens van miljoenen mensen, wordt niet gehoord.
Erger nog, we kregen ook hier in Europa te doen met bomaanslagen. Landen die troepen hadden gestuurd naar Irak, werden zelf een doelwit. Misschien zijn er toen mensen omgekomen die ooit zelf nog hebben betoogd voor vrede? Ja, hoeveel mensen die echt vrede willen, zijn er niet gedood in een of andere oorlog of conflict? Zelfs soldaten, die tot inkeer komen, omdat ze inzien dat de oorlog totale waanzin is en dat ze er zijn om de verkeerde redenen, dat hun aanwezigheid geen stabiliteit kan brengen, maar juist nog meer aggressie opwekt, dat ze zelf hun gezond verstand verliezen en beginnen schieten op kinderen. Sommigen van hen willen terug, willen ermee stoppen, terug naar hun land, naar hun lief, hun familie, hun vrouw, hun kinderen, ... . Maar het gaat niet. Het systeem zit zo niet in elkaar. Ze worden gedwongen om daar te blijven. Eens als je mee op de boot of het vliegtuig bent gestapt richting oorlog, zijn er geen wegen terug. Zelfs geen sluipwegen.
Vroeger was ook hier oorlog. Vroeger was ook hier armoede en hongersnood. Ook hier zijn mensen op de vlucht gegaan. Ook hier zijn mensen terechtgesteld, gebombardeerd, vernietigd, vernederd, verkracht, vergeven, vergast, uitgehongerd, uitgedorst, afgeslacht. Gek gemaakt van verdriet, omdat ze de mensen van wie ze het meest hielden voor hun ogen hebben zien sterven, geen natuurlijke dood. Een afschuwelijke, gruwelijke dood. Een horor. Een holocaust!
Dat gebeurt vandaag opnieuw. Ons hart is vol afschuw, maar we kunnen er met ons verstand niet bij. Wie zijn die mensen die elkaar zo hartsgrondelijk haten? Wie zijn die mensen die zich als beesten gedragen in naam van god, jahwe, allah?
En wie zijn de mensen die de naam van hun god willen zuiveren van alle haat? Wie zijn de mensen die de verlichting verstaan als een broederschap tussen alle volkeren? Wie zijn de mensen die hun geweten laten spreken, hun hart openen, hun handen uitsteken naar elkaar en hand in hand een lange stoet vormen op weg naar vrede?
Ik weet niet waar en wanneer er tijdens de beide wereldoorlogen betogingen waren voor vrede. Oproepen waren alleszins ontelbaar, en na de oorlogen waren er plechtige verklaringen. In de jaren '60, '70, '80 en '90 waren er vredesbetogingen. Vaak werden ze door de grote machthebber afgedaan als naïef en werd er niet naar geluisterd. Maar af en toe werd de druk te groot en moest zelfs de grootste machthebber schoorvoetend toegeven.
Ik ga, als een van de weinigen of als een van de velen, ik ga ...
Want dit is de weg terug voor soldaten die niet wensen te vechten en voor vluchtelingen die niet wensen te vluchten !!!
Dit is onze beurt om in naam van al die miljoenen mensen op straat te komen en om het uit te schreeuwen en uit te zingen voor vrede !
www.motherearth.org/m4p/actie_nl.pdf
